Rozdział I część 2

Jak oznajmiłam, wyszłam z willi i skierowałam się w stronę pobliskiego parku. Wszędzie było zielono, a wiatr przeczesywał mi włosy. Uśmiechnęłam się, Kol miała racje, jakieś 4 metry ode mnie stał wysoki mężczyzna w garniturze.
- Elijaha. -  zawołam i położyłam mu rękę na ramieniu.
Mężczyzna obrócił się na pięcie. Wyglądał na zamyślonego i nieobecnego. Uśmiechnęłam się promiennie. Pierwotny jeszcze chwilę badał mnie wzrokiem, potem odwzajemnił uśmiech.
- Megan. - mruknął i uśmiechnął się w sposób, który uwielbiałam.
Zarzuciłam mu ręce na szyję i wtuliłam się w pierwotnego.
- Tęskniłam - westchnęłam z ulgą.
- Ja też. - odpowiedział i odwzajemnił gest.
Rozmawialiśmy jeszcze jakiś czas, głównie o tym ci się działo po tym jak ich opuściłam. Ominęłam tę cześć historii, w którą były wplątane wilkołaki, nie chciałam go martwić. Uwielbiałam rozmawiać z Elijahą, czułam, że z nim mogę porozmawiać o wszystkim. Łączyło nas coś więcej niż przyjaźń. Kol, Klaus i Rebeka byli dla mnie jak rodzeństwo, a Elijaha? No właśnie, Elijaha....
- Idziemy? - zapytał
- Oczywiście. - odpowiedziałam wesoło
Poszliśmy razem w stronę willi Mikaelsonów. Gdy weszliśmy do środka, od razu podbiegła do mnie Bekah.
- Przykro mi braciszku, ale muszę porwać Ci dziewczynę. - zawołała i serio mnie porwała.
Weszłyśmy do mojego nowego auta i pojechałyśmy w stronę centrum handlowego.
- Może wyjedziemy z miasta. - zaproponowałam - Mam dość tego, że ktoś co chwila mnie z kimś myli...
- Jasne. Znam świetny sklep za miastem. - odpowiedziała ochoczo.
Chodziłyśmy po sklepach parę dobrych godzin. Na szczęście udało nam się coś wybrać. Rebekah wybrała bardzo ładną, długą zieloną suknie, a ja także długą, czarną suknie bez ramiączek. Korzystając z okazji kupiłam także 3 bluzki, 2 pary jeansów i w tym jedne krótkie, torebkę, 3 pary szpilek i skórzaną kurtkę, a to wszystko dzięki karcie kredytowej Nika, którą mu zwinęłam wychodząc z domu. Bekah też zakupiła dużo nowych rzeczy. Zadowolone wróciłyśmy do auto i pojechałyśmy z powrotem do Mystic Falls.
- Muszę przyznać, że zakupy się udały. - oznajmiłam wesoło.
- Udały, to mało powiedziane. - odpowiedziała rozbawiona.
- Ehh...Tylko jak uświadomić Klausowi, że wydałyśmy połowę kasy z jego karty kredytowej. - mruknęłam
- Nie martw się, na szczęście to nie jedyna jego karta. - rzuciła
Wymieniłam z nią porozumiewawcze spojrzenia i wybuchnęłyśmy śmiechem. Dość szybko wróciłyśmy do miasteczka. Wzięłyśmy wszystkie torby z zakupy i powoli weszłyśmy do willi. W salonie Elijaha zawzięcie rozmawiał o czymś z Klausem. Chłopaki od razu nas zauważyli. Klaus był bliski wybuchnięcia śmiechem, a Elijaha się po prostu śmiał. Spiorunowałam ich spojrzeniem.
- Było by miło gdybyście nam troszeczkę pomogli. - powiedziałam
- Macie 1000 lat, przecież to dla was nic. - odpowiedziała rozbawiony Klaus
- Nie no, dzięki. - powiedziałam przez zęby i zaniosłam torby do pokoju.
Przebrałam się w nowe rzeczy i zeszłam na dół.
- Dużo kupiłyście. - zauważył Kol.
- Skąd miałyście kasę. - zapytał Klaus
- No bo, wiesz...-zaczęłam i przeczesałam włosy ręką. - pozwoliłam sobie pożyć twoją kartę kredytową...
Mężczyznę zamurowało, zaraz potem w wampirzym tempie wstał z kanapy i podszedł do mnie.
- CO?!
- Nie wściekaj się, połowa kasy została. - tłumaczyłam się
Klaus był bliski wyjścia z siebie. Uśmiechnęłam się i szybko pobiegłam z zakupami na górę. Odetchnęłam i swobodnie opadłam na łóżko. Zaśmiałam się i odpłynęłam.

***

- Dalej Meg! - zawołał Kol
- No przecież idę! - odkrzyknęłam
Wyszłam z łazienki owinięta ręcznikiem. Ubrałam się w nowo zakupioną sukienkę, włosy wysoko upięłam, a następnie założyłam wysokie, czarne szpilki. Nagle ktoś wszedł, obróciłam się na pięcie w drzwiach stał wysoki brunet ubrany w garnitur. Uśmiechał się.
- Mogę prosić, panno Pierce? - zapytał
- Oczywiście panie Mikaelson. - odpowiedziałam i podeszła do mężczyzny, a on zaprowadził mnie do schodów.
- Elijah, ja nie powinnam tędy schodzić, ludzie mogliby się troszeczkę zdziwić, przecież sobowtór tu jest. - powiedziałam z powagą.
- Nie wierzę, że się tym przejmujesz. - powiedział ktoś za mną, był wyraźnie rozbawiony.
Spojrzałam na Kola i złożyłam ręce na piersi. Zaśmiałam się i razem z Elijahą zeszłam schodami. Na dole było mnóstwo ludzi, byli zdezorientowani, rozbawieni i poddenerwowani. Uśmiechnęłam się promiennie i podeszłam do barku. Oparłam się o stolik,  w ręce trzymałam kieliszek z winem. Nagle zobaczyłam, że do willi wchodzi wysoka brunetka w pięknej długiej sukni. Cholera, ona wyglądała jak JA! Przełknęłam ślinę, więc to prawda jest tu sobowtór. Będzie ciekawie. - pomyślałam i uśmiechnęłam się złowrogo. Dopiłam zawartość mojego kieliszka i powoli podeszłam do sobowtóra.
- Hej, jak masz na imię? - zapytałam wesoło.
Dziewczynę zamurowało, przerażona ilustrowała mnie wzrokiem. Obok owej dziewczyny stał wysoki brunet z zielonymi oczami.
- E....Elena. - wyjąkała
- Idźmy gdzieś, jesteśmy na widoku. - szepnął Stefan.
Uśmiechnęłam się wesoło i zaprowadziłam ich do pobliskiego pokoju. Podeszłam do barku, wyjęłam butelkę whisky i napiłam się. Z lubością oblizałam wargi, a następnie zwróciłam się do moich gości.
- Elena Gilbert. - powiedziałam akcentując oby dwa słowa. - Sobowtór Katherine, prawda? Prowadzisz się z braćmi Salvatore. Ciekawe....to mi wygląda na powtórkę z rozrywki.
Zaśmiałam się i odłożyłam butelkę. Nagle ktoś przygwoździł mnie do ściany.
- Czego chcesz?! - syknął rozwścieczony Stefan.
Uśmiechnęłam się złowrogo i zręcznie skręciłam mu kark. Elena stała w osłupieniu. Poprawiłam sukienkę i dokończyłam whisky.
- Miło było. - rzuciłam beznamiętnie i wyszłam z willi.
Na dworze było chłodno, zamknęłam oczy i wzięłam głęboki wdech. Uśmiechnęłam się i postanowiłam wrócić na bal. Nagle ktoś mnie złapał od tyłu i wbił mi strzykawkę w ramię. Poczułam okropny ból. Werbena - pomyślałam, a zaraz potem film mi się urwał.