Rozdział 2.

Z punktu widzenia Elijah'y

Po rozmowie z moim bratem, postanowiłem znaleźć Megan. Chciałem z nią porozmawiać, ale niestety w willi jej nie było. Zaniepokojony wyszedłem na dwór i rozejrzałem się dookoła siebie. Martwiłem się. Tylko dlaczego? Meg jest 1000 letnim wampirem, na pewno nic jej nie jest. Jednak jakaś moja część nie mogła się uspokoić. Wziąłem głęboki wdech i postanowiłem do niej zadzwonić. Po kilku sygnałach usłyszałem znajomą melodyjkę. Rozłączyłem się i podszedłem do miejsca w którym usłyszałem dźwięk. Jej telefon leżał na trawniku przy wejściu, ukląkłem i podniosłem telefon. Szybka była pęknięta, moją uwagę przykuła jakaś rzecz niedaleko jej telefonu. Była to roztrzaskana strzykawka, dotknąłem płynu, który się z niej wylewał. Niestety szybko tego pożałowałem. Werbena - syknąłem.
- Elijaha, o co chodzi? - zapytał ktoś za mną.
- O Megan. - powiedziałem szybko do mojego brata
- Meg?! Co się stało? - zapytał zdziwiony Kol
- Ona zniknęła. - odpowiedziałem i wskazałam na telefon i roztrzaskaną strzykawkę.
Brunet patrzył na mnie przerażony.

Z punktu widzenia Megan

Nagle poczułam niewyobrażalny ból, krzyknęłam i otworzyłam oczy. Jakiś idiota wylał na mnie wiadro werbeny.
- Zwariowałeś?! - krzyknęłam
- Nasza śpiąca królewna się wreszcie obudziła!. - powiedział mój oprawca i uśmiechnął się jadowicie.
Powoli rozejrzałam się po pomieszczeniu. Byłam w jakimś lochu, przywiązana do krzesła linami nasączonymi werbeną, które przy najmniejszym ruchu niemiłosiernie paliły mi skórę i żelaznymi łańcuchami.. Spojrzałam prosto w czarne oczy chłopaka i zaśmiałam się. Oczywiście w "nagrodę" wbił mi kołek w brzuch. Syknęłam, a oczy mi się zeszkliły.
- Zachowuj się, teraz to ja decyduję czy będziesz żyć, czy nie.  - powiedział i wbił mi kołek jeszcze raz.
Krzyknęłam, próbowałam się wydostać, ale nic z tego. Przełknęłam ślinę i spuściłam wzrok.
- Nawet nie próbuj. - powiedział beznamiętnie.
- Po co mnie tu trzymasz? - zapytałam przez łzy.
- Przecież wiesz. - syknął i podszedł bliżej mnie. - GDZIE JEST KSIĘGA?! - krzyknął i walnął rękami o oparcia krzesła.
Zaśmiałam się i spojrzałam na niego.
- Nigdy się nie dowiesz. - syknęłam
Wbił mi jeszcze jeden kołek, tym razem nie w brzuch. Wbił mi go w klatkę piersiową tuż koło serca.
- Nie? - syknął i zbliżył się do mnie tak blisko, że dzieliło nas kilka centymetrów.
Jego oczy zmieniły kolor na bursztynowo-żółty, a następnie wgryzł mi się w szyję. Poczułam okropny ból, krzyknęłam. Jad wilkołaka dostał się do mojego ciała. Mężczyzna odsunął się ode mnie, uśmiechnął się wrednie i obrócił się w stronę drzwi. Czułam, że tracę siły, zostało mi mało czasu. Nagle ciało mężczyzny bezwładnie opadło na podłogę, a na jego miejscu stał wysoki brunet w garniturze. Patrzył na mnie przerażony.
- Elijaha. -  uśmiechnęłam się do niego słabo, a zaraz potem straciłam przytomność.
_____________________________________________________________________________
I jak? :3
Sory, że taki krótki.
KOMENTUJCIE :D